«نامیرا» داستانی شخصیت‌محور است؛ رمانی با
خرده‌روایت‌هایی از تغییر روش، هدف، آرزو و عاقبت آدم‌ها. این روزگار است
که آدم‌ها را در محک انتخاب شدن و انتخاب کردن می‌گذارد. نویسنده، کتاب را
به سبک رمان‌های کلاسیک با شروعی آرام آغاز می‌کند، تصویرسازی می‌کند،
شخصیت‌ها را وارد داستان می‌کند، آن‌ها را معرفی می‌کند و با داستان پیش
می‌برد. «نامیرا» ازعقبه تحقیقی درستی بهره برده است.
باید رمان را بخوانیم تا بفهمیم داستان کوفیان که چگونه به فکر دعوت امام
می‌افتند و چگونه بعداً پا پس می‌کشند و از کوفه‌ای که ۱۸هزار نامه برای
امام حسین علیه‌السلام ارسال می‌شود چطور یکباره ورق بر می‌‌گردد و
آدم‌هایی که تا دیروز مشتاق استقبال از پسر پیامبر و علی علیهما السلام
بودند، ناگهان با زرق و برق سکه‌های پسر مرجانه پشت او را خالی کردند،
سفیرش را کشتند و بزرگان کوفه ناگهان یار قدیمی ابن‌زیاد شدند؟
آن وقت بود که می‌فهمیدیم که عمرو بن‌حجاج - از سردرمداران دعوت امام به
کوفه- که سعی می‌کرد سپاهی برای امام تهیه کند، چگونه با یک جلسه نشست و
برخاست با والی خناس کوفه یک شبه از دوست به دشمن تبدیل می‌شود و سعی و
همتش را بر این می‌گذارد که مقابل یاران امام حتی اگر دختر و دامادش باشند،
بایستد؟
با خواندن «نامیرا» می‌فهمیم بخشی از انبوه مردمی که به امام نامه نوشتند
حضور امام را برای منافع شخصی خود می‌خواستند. امضاها به خاطر درد دین نبود
بلکه برای طایفه‌ای سؤال این بود که چرا معاویه شام را برتر از کوفه
دانسته است.
نامیرا یک دوره فتنه‌شناسی است برای کسانی که در پی حق هستند و می‌خواهند
بدانند که حق و باطل چگونه جابه‌جا می‌شوند. که حتی «عبدالله بن‌عمیر» با
آن همه سابقه در جهاد با کفار تردید می‌کند که چرا پسر پیامبر به مقابله با
یزید برخاسته است؟
در دل داستان، قصه‌ای عاشقانه هم هست. آنجایی که سلیمه دختر عمرو بن‌حجاج
با ربیع پیمان زناشویی می‌بندد و خوشحال است که همسرش محب علی و اولاد اوست
و خشمگین می‌شود که چرا پدرش به حسین علیه‌السلام پشت کرده است.
